ΕΝ ΡΙΠΗ ΟΦΘΑΛΜΟΥΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣΝΕΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣΝΕΕΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΕΣΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑWEB TV
Αναζήτηση

Διαφήμιση
Το γιγαντιαίο καλαμάρι είναι ο απόλυτος γίγαντας του ωκεανού. Κυνηγάει ψάρια στο σκοτεινό και κρύο βυθό. Μήκος: έως 15 μέτρα. Βάθος στο οποίο ζει: έως 2.000 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Μεταξύ άλλων, το Loligo Forbesii, με μήκος 30 εκατοστά. IMAGE: DEEPSEAPHOTOGRAPHY.COM
Το σπαθόψαρο ανεβαίνει στην επιφάνεια σε εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις και εφόσον τα νερά είναι ήρεμα. Μήκος: έως 11 μέτρα. Βάθος στο οποίο ζει: έως 1.000 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Ουσιαστικά δεν υπάρχει. IMAGE: SEAPICS.COM
Ο καρχαρίας Somniosus της Γροιλανδίας είναι μεγάλος και αργός. Αναζητά κουφάρια στα σκοτάδια του βυθού. Μήκος: έως 7.5 μέτρα. Βάθος στο οποίο ζει: έως 2.000 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Squalus Acanthias με μήκος 1,2 μέτρα. IMAGE: SEAPICS.COM
Η αχιβάδα-γίγαντας Calyptogena Magnifica ζει από το θειάφι των υδροθερμικών αναβλύσεων. Μήκος: έως 30 εκατοστά. Βάθος στο οποίο ζει: έως 2.500 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: αχιβάδες όπως αυτές του γένους Tellina με μήκος κέλυφους 1 εκατοστό. IMAGE: DEEPSEARCHPHOTOGRAPHY.COM
Τα πόδια της θαλάσσιας αράχνης είναι τόσο μακριά και λεπτά, που δεν θα άντεχαν στα κύματα της επιφάνειας. Διάμετρος: έως 75 εκατοστά. Βάθος στο οποίο ζει: έως 7.000 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Nymphon Brevirostre, με διάμετρο 4 εκατοστά. IMAGE: N. WU / MINDEN PICTURES
Με διάμετρο 4 μέτρων, ο γιγάντιος ιαπωνικός κάβουρας είναι ο ασυναγώνιστος βασιλιάς των καρκινοειδών. IMAGE: SEAPICS.COM
Κάτω από τεράστιες υδάτινες μάζες, στο βυθό του ωκεανού, ζώα σαν το θαλάσσιο ισόποδο αποκτούν τεράστιο μέγεθος. Το ζώο είναι 13 φορές μεγαλύτερο απ' ό,τι οι χερσαίοι συγγενείς του. IMAGE: David Schrichte / SEAPICS.COM
Γιγαντιαίος Βαθυνόμος. Μήκος: έως 40 εκατοστά. Βάθος στο οποίο ζει: έως 2.200 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Idotea Baltica, μήκους 3 εκατοστών. IMAGE: NOA
Τα σκουλήκια-γίγαντες του βυθού, Riftia. Μπορεί να έχουν πάχος όσο κι ένας καρπός χεριού. Μήκος: 2,4 μέτρα. Βάθος στο οποίο ζει: 5.000 μέτρα. Συγγενείς στην επιφάνεια: Διάφορα είδη σκουληκιών, πολλά με μήκος έως 5 εκατοστά. IMAGE: DEEPSEAPHOTOGRAPHY.COM
Ψαράδες από τη Νέα Ζηλανδία έπιασαν για πρώτη φορά το 2007 ένα ενήλικο γιγαντιαίο καλαμάρι. IMAGE: SCANPIX
  • 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • 8
  • 9
#FFCC00fadefalse
Πόσο μεγάλο μπορεί να γίνει το χαλάζι;
Πόσους μικροοργανισμούς φιλοξενούμε μέσα μας;
Ποιος εφηύρε το στεγνωτήρα μαλλιών;
Τι έκταση έχει το μεγαλύτερο στον κόσμο νησί που βρίσκεται σε λίμνη;
Τα καταφέρνουν σε κάθε άνεμο οι σταθμοί αιολικής ενέργειας;
12345
Διαφήμιση
Είστε εδώ: ΑΡΧΙΚΗ » Archive for August 2010

Archive for August 2010

Γιατί η στάχτη είναι σχεδόν πάντα άσπρη;

August 26, 2010 | Κατηγορία: ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ2 σχόλια

Στάχτη είναι η κοινή ονομασία για όλα εκείνα τα στερεά που απομένουν μετά από μία καύση. Από χημικής πλευράς, μία καύση είναι το ίδιο με μια χημική αντίδραση με οξυγόνο.

Καθώς το ξύλο και άλλα οργανικά υλικά αποτελούνται κυρίως από άνθρακα, οξυγόνο και υδρογόνο, το μεγαλύτερο μέρος αυτών θα καεί και θα μετατραπεί σε νερό και διοξείδιο του άνθρακα που θα χαθεί στην ατμόσφαιρα. Θα παραμείνει, ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό με τη μορφή στάχτης, που αποτελείται από τα υπόλοιπα προϊόντα της καύσης τα οποία συμμετείχαν σε αντιδράσεις με το οξυγόνο. Πρόκειται για μια σειρά αλάτων, όπως ανθρακικά, πυριτικά και φωσφορικά άλατα καθώς και μεταλλικά οξείδια.

Η χημική σύσταση της στάχτης, και συνεπώς και το χρώμα της, σχετίζεται με το υλικό που κάηκε. Η στάχτη ξύλου περιέχει κυρίως ανθρακικά άλατα καλίου και ασβεστίου καθώς και θειικό μονοξείδιο του μαγνησίου -όλα λευκά. Η στάχτη των οστών περιέχει μεγάλες ποσότητες φωσφορικού ασβεστίου και είναι επίσης λευκή.

Η καύση άνθρακα δίνει στάχτη με υψηλή περιεκτικότητα οξειδίων, κυρίως οξείδια του πυριτίου, του αλουμινίου και του σιδήρου. Το οξείδιο του σιδήρου δεν είναι άσπρο αλλά καφετί και δίνει στη στάχτη ένα πιο σκούρο χρώμα.

Γιατί συγκρούονται οι γαλαξίες;

August 26, 2010 | Κατηγορία: ΡΩΤΗΣΤΕ ΜΑΣ0 σχόλια

Το σύμπαν διευρύνεται. Οι γαλαξίες δεν θα έπρεπε να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον;

Γνωρίζουμε σήμερα ότι σε τεράστιες κοσμικές κλίμακες οι γαλαξίες απομακρύνονται με όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες ο ένας από τον άλλον. Γνωρίζουμε ακόμη ότι οι γαλαξιακές συγκρούσεις είναι σύνηθες φαινόμενο στο σύμπαν. Ακόμη και ο γαλαξίας μας θα συγκρουστεί σε μερικά δισεκατομμύρια χρόνια με το γειτονικό μας γαλαξία της Ανδρομέδας. Πώς είναι αυτό δυνατό;

Δύο είναι οι δυνάμεις που προσδιορίζουν την κίνηση των γαλαξιών στο σύμπαν: η σκοτεινή ενέργεια και η βαρύτητα.

Η σκοτεινή ενέργεια, που προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του σύμπαντος, ωθεί τους γαλαξίες να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό. Η αμοιβαία βαρυτική έλξη που αναπτύσσεται μεταξύ δύο γαλαξιών είναι σε αυτές τις αποστάσεις απειροελάχιστη και δεν επηρεάζει τη γενικότερη ροή της διαστολής τους.

Σε μικρότερες κλίμακες, όμως, όπως αυτές μεταξύ γαλαξιών σε ένα γαλαξιακό σμήνος, η βαρύτητα κυριαρχεί πλήρως. Συγκρατεί συμπαγές ένα γαλαξιακό σμήνος, αλλά μπορεί να αποτελέσει και την αιτία πιθανής σύγκρουσης μεταξύ επιμέρους γαλαξιών του.

Από τη δημιουργία του σύμπαντος μέχρι σήμερα, η εξέλιξή του δεν είναι τίποτε άλλο από μια αδιάκοπη διελκυστίνδα μεταξύ της σκοτεινής ενέργειας και της βαρυτικής έλξης που αναπτύσσεται μεταξύ όλων των μορφών ύλης και ενέργειας που εμπεριέχει. Στα πρώτα δισεκατομμύρια χρόνια της εξέλιξής του, το σύμπαν ήταν πολύ πυκνότερο απ΄ό,τι είναι σήμερα και η βαρύτητα υπερίσχυε τόσο σε τοπικές, όσο και σε κοσμικές κλίμακες, επιτρέποντας έτσι το σχηματισμό άστρων, γαλαξιών και γαλαξιακών σμηνών. Καθώς όμως το σύμπαν συνέχισε να διαστέλλεται και η ύλη και η ενέργεια που εμπεριέχει συνέχισαν να “αραιώνουν” όλο και περισσότερο, η σκοτεινή ενέργεια άρχισε σιγά σιγά να υπερισχύει.