Δε θα έπρεπε να είναι φωτεινός ο νυχτερινός ουρανός;

Αν το σύμπαν είναι άπειρο, δε θα έπρεπε να υπάρχουν άπειρα άστρα και, κατά συνέπεια, ένας φωτεινός νυχτερινός ουρανός;

Πραγματικά, εάν υποθέσουμε ότι το σύμπαν είναι άπειρο σε ηλικία και διαστάσεις και περιέχει άπειρο αριθμό άστρων, τότε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση του ουρανού και αν κοιτούσαμε, το βλέμμα μας θα έπρεπε να πέφτει σε κάποιο άστρο. Ο ουρανός στη διάρκεια της νύχτας θα έπρεπε να φεγγοβολά. Προφανώς, αυτό δε συμβαίνει. Αυτή η αντίφαση, γνωστή ήδη από το 16ο αιώνα, έμεινε γνωστή ως παράδοξο του Olbers, από το όνομα του αστρονόμου που τη μελέτησε δύο αιώνες αργότερα.

Η καλύτερη λύση που έχει δοθεί σ’ αυτό το παράδοξο έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ηλικία του σύμπαντος είναι πεπερασμένη, όπως ακριβώς και η ταχύτητα του φωτός. Σύμφωνα με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης, το σύμπαν δημιουργήθηκε πριν από 14 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια, και έκτοτε διαστέλλεται συνεχώς. Ακόμα κι αν το σύμπαν είναι άπειρο, μόνο ένα μικρό κομμάτι του είναι ορατό σ’ εμάς: εκείνο που αντιστοιχεί στην απόσταση που διήνυσε το φως από τη δημιουργία του, δηλαδή περίπου 14 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Φωτεινές πηγές που ενδεχομένως βρίσκονται σε μεγαλύτερες αποστάσεις δεν είχαν ακόμη το χρόνο για να στείλουν σ’ εμάς το φως τους, που θα τις έκανε ορατές.