Απεικονιζόταν πάντα ο θάνατος με μορφή σκελετού;

Συχνά ο θάνατος απεικονίζεται σαν σκελετός. Από πόσο παλιά συμβαίνει αυτό;

Η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού έχει τις ρίζες της στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Το 14ο αιώνα, η πανούκλα αποδεκάτισε το 1/4 του πληθυσμού της Ευρώπης και σε πολλά μέρη τα πτώματα αφήνονταν άταφα στους δρόμους. Από τη συμβολική σύνδεση της εικόνας του σκελετού με τα άψυχα κορμιά, προέκυψε σιγά σιγά η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού, ο οποίος, με ή χωρίς τη ριχτή του κάπα, θέριζε με το δρεπάνι του όποιον άνθρωπο έβρισκε στο διάβα του.

Χαρακτηριστικό σε πολλές απεικονίσεις είναι ότι ο δρεπανηφόρος Χάρος, με μαντιλοδεμένα μάτια, δε δείχνει έλεος σε κανέναν. Όλοι –πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι– είναι ίσοι μπροστά του. Το ίδιο θέμα επεκτείνεται το 15ο και το 16ο αιώνα, σε παραστάσεις όπου οι ζωντανοί χορεύουν μαζί με σκελετούς το χορό του θανάτου. Ο πιο γνωστός από αυτούς τους χορούς του θανάτου είναι «Ο Μακάβριος Χορός», ένα άγαλμα ύψους τριάντα μέτρων, του Bernt Notke, που βρίσκεται στην εκ-κλησία Marienkirche, στο Lubeck της Γερμανίας.