0
1
2
3
4
5
6
7
8
9
Πώς επιλέγονταν οι φαραώ;
Πώς αποφάσιζαν στην αρχαία Αίγυπτο ποιος θα γινόταν φαραώ;
Οι φαραώ της Αιγύπτου δεν επιλέγονταν από την αριστοκρατία, όπως, π.χ., συνέβαινε με τους ηγεμόνες στην Ευρώπη το Μεσαίωνα. Ο φαραώ εθεωρείτο γιος του θεού Ρα (Ήλιου), κάτι που έδινε και στον ίδιο θεϊκή υπόσταση. Γι’ αυτό και το δικαίωμα στο θρόνο εκπορευόταν από τους θεούς – ή, τουλάχιστον, έτσι το έθεταν στο λαό.
Στην πράξη, ένας κύκλος ιερέων και ανώτερων αξιωματούχων της βασιλικής αυλής αποφάσιζε για το ποιος θα διαδεχθεί τον αποθανόντα φαραώ. Κατά κανόνα, ο θρόνος ήταν κληρονομικός, αλλά συχνά συνέβαιναν συνωμοσίες και φόνοι, με αποτέλεσμα να διακόπτεται η φυσική σειρά διαδοχής. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το προβάδισμα για το θρόνο είχε η γενεαλογική γραμμή των γυναικών της οικογένειας του Φαραώ.
Αν ένα ανήλικο αγόρι είχε την τύχη να είναι υποψήφιος φαραώ, μπορούσε να παντρευτεί μια κοντινή συγγενή του – κατά προτίμηση την αδελφή του. Με αυτό τον τρόπο, ενισχυόταν η θεϊκή του υπόσταση.
Αἴγυπτος. Ὄνομα χώρης (καὶ ποταμοῦ Νείλου).
Αἴγυπτος
Α ἅπαξ Ὕπερθεν τῆς γῆς ὁ μακρὺς ποταμός μία
ἴ ἰλύν φορά τὸ φθινόπωρον λάσπη χύνει.
γ γαίης
υ ὕπερθεν
π ποταμός
τ ταναὸς
ο ὀπώρῃ
ς σκεδαννύοι
Μέ τὸ ὄνομα Αἴγυπτος οἱ Ἕλληνες ἐνόουν ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν τὴν χώρην ἐν τῇ βορείῳ Ἀφρικῇ Αἴ¬γυπτον κοινῶς Μισίρι, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ, τὸν ταναὸν (μακρὺν) ποταμόν Αἴγυπτον κοινῶς Νεῖλον.
Διά τὸ ὄνομα Αἴγυπτος οὐδένα ἐκ τῶν γνω¬στῶν ἐτύμων¬ ἰ¬σχύει διότι αὐτὸ τὸ ὄνομα εἶνε κῶδιξ, ἀναφερόμενον εἰς τὸν ταναὸν (μακρὸν) ποταμόν Αἴγυπτον ὅστις ἅπαξ κατά ὥρη ὀπώρης, (Φθινόπωρον), πλημμυρίζει καὶ σκορπίζει ἐπί τῆς γῆς τὴν ἰλύν (λάσπην). Τὸ φαινόμενον αὐτὸ παρετήρησαν οἱ Ἕλληνες ἀπό τὰ πανάρχαια ἔτη, οὕτω λοιπόν ἔπλασαν τὸ ὄνομα Αἴγυπτος διά τὸν ἐκτενῆ ποταμόν καὶ ἐξ αὐτοῦ ἔλαβε τὸ ὄνομα καὶ ἡ χώρη Αἴγυπτος.
Ἔπειτα οἱ Ἕλληνες ὠνόμασαν Νεῖλον τὸν ταναὸν ποταμόν. Καὶ ὁ λόγος; ἵνα μή συγχέεται ἡ χώρη μετά τοῦ ποταμοῦ. Τὸ ὄνομα Αἴγυπτος εἶνε κῶδιξ προομηρικὸς, ὁ Ὅμη¬ρος βεβαίως καὶ ἐγνώριζε τὴν Αἴγυπτον, ἀσφαλῶς δὲ καὶ τὴν νῆσον Φάρον. Διά στόματος Μενελάου πληροφορούμεθα τὰ ἑπόμενα
ὀδ. δ 351 – 359
« ” Αἰγύπτῳ μ᾿ ἔτι δεῦρο θεοί μεμαῶτα νέεσθαι
ἔσχον, ἐπεί οὔ σφιν ἔρεξα τεληέσσας ἑκατόμβας·
οἱ δ᾿ αἰεί βούλοντο θεοί μεμνῆσθαι ἐφετμέων.
νῆσος ἔπειτά τις ἔστι πολυκλύστῳ ἐνὶ πόντῳ
Αἰγύπτου προπάροιθε, Φάρον δὲ ἑ κικλήσκουσι,
τόσσον ἄνευθ᾿ ὅσσον τε πανημερίη γλαφυρὴ νηῦς
ἤνυσεν, ᾗ λιγὺς οὖρος ἐπιπνείῃσιν ὄπισθεν·
ἐν δὲ λιμήν εὔορμος, ὅθεν τ᾿ ἀπό νῆας ἐΐσας
ἐς πόντον βάλλουσιν, ………………. ” »
( ” Πρός τὴν Αἴγυπτον ἐκεῖ οἱ Θεοί προτιθέμενον νά ἐπιστρέφω μέ
εἶχον, ἐπειδή εἰς ἐκείνους δὲν ἐπροσέφερα τελείας ἑκατόμβας·
οἱ δὲ Θεοίπάντοτε ἐπιθυμοῦν νά ἐνθυμούμεθα τὰς ἐντολάς.
Ἔπειτα κἄποια νῆσος ὑπάρχει ἐντός τοῦ πολυκυμάντου πόντου
ἔμπροσθεν τῆς Αἰγύπτου, καὶ ἐκείνην Φάρον ἀποκαλοῦν,
τόσον μακράν ὅσον καὶ ὁλημερίς ἡ γλαφυρὴ ναῦς
διήνυσε, καθώς βουερὸς οὔριος ἐπιπνέει ὄπισθεν·
καὶ ἐντός εὔορμος λιμήν, ἀπ᾿ ὅπου οὕτω τὰς ἴσας νῆας μακράν
εἰς τὸν πόντον ἐλαύνουν, …………………… ” )
————————————————————
Ῥᾶ. Ὁ Θεός Ἥλιος (τῶν Αἰγυπτίων).
Ῥ ῥίπτει – ῥίπτων Ῥίπτει ἀκτῖνας(ὁ Ἥλιος)ἢ
ᾶ ἀκτῖνας ὁ ῥίπτων ἀκτῖνας.
Οἱ ἰθαγενεῖς Αἰγύπτιοι δὲν ἦσαν ἱκανοὶ ὄχι μόνον νά κάμουν γλῶσσαν,ἀλλ᾿ οὔτε καὶ νά δώσουν ὄνομα εἰς τινα Θεόν.
Τὸ ὄνομα Ῥᾶ, τοῦ Θεοῦ Ἡλίου, ὅστις ῥίπτει ἀκτῖνας ἢ ὁ ῥίπτων ἀκτῖνας, τὸ ἐκωδικοποίησαν βεβαίως οἱ Ἕλληνες γραμματικοὶ. Πρόκειται περί τοῦ Φοίβου Ἀ¬πόλλωνος, Θεοῦ τοῦ φωτὸς, ὅστις ῥίπτει ἀκτῖνας φωτὸς.
Εἰς τὴν λεγομένην αἰγυπτιακὴν εἰκαστικὴν τέχνην καὶ εἰς τὰ ἱερογλυφικά ἀπεικονίζεται πολάκις ὁ Θεός Ἥλιος(Ῥᾶ)νά ῥίπτῃ τὰς ἀκτῖνας του εἰς τὸν βασιλέα Φαραώ.
Ἐξ αὐτῶν τῶν κωδίκων, Αἴγυπτος – Ῥᾶ προκύπτει ὅτι ὁ λεγόμενος αἰγυπτιακὸς πολιτισμός δὲν εἶνε αἰγυπτιακὸς ἀλλ᾿ εἶνε ἑλληνικὸς καὶ οἱ Φαραώ ἦσαν οἱ Ἕλληνες βασιλεῖς τῆς Αἰγύπτου.
————————————————————
Φαραώ. Βασιλεύς τῆς Αἰγύπτου.
Φ Φοῖβος Ὁ Φοῖβος Ἀπόλλων ῥίπτει ἀκτῖνας
α Ἀπόλλων εἰς τὸν ὤριστον, (ἄριστον).
ρ ῥίπτει
α ἀκτῖνας
ώ ὠρίστῳ
Ἡ ταυτοποίησις τοῦ κατ᾿ εὐφημισμοῦ αἰγυπτιακοῦ Θεοῦ Ῥᾶ μετά τοῦ Θεοῦ Ἡ¬λίου (Φοίβου Ἀπόλλωνος), ἐξάγεται βεβαίως ἐκ τῆς ἀποκωδικοποιήσεως τοῦ ὀνόματος (τίτλου) ἁπάντων τῶν βασιλέων (Φαραώ) τῆς Αἰγύπτου. Τὸ ὄνομα Φαραώ δὲν εἶνε αἰγυπτιακὸν, ἀλλ᾿ εἶνε κωδικοποιημένον ἐκ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Αὐτὸς ὁ κῶδιξ,δὲν ἐτυμολογεῖται καὶ οὔτε κλίνεται.
Οἱ Ἕλληνες Βασιλεῖς (Φαραώ) τῆς Αἰγύπτου παριστάνοντο πλησίον τοῦ Θεοῦ Φοίβου Ἀπόλλωνος (Ῥᾶ), ὅπου ἐκεῖνος μέ τὴν μορφήν ἡλιακοῦ δίσκου, ῥίπτει ἀκτῖνας καὶ φωτίζει τοὺς ἀρίστους ἢ ὠρίστους Βασιλεῖς ἢ Φαραώ.
Εἰς τὰ ὁμηρικὰ ἔπεα τὸ ἐπίθετον ἄριστος, η, ον ἀπαντᾶται καὶ ὤριστος, η, ν, εἶνε δὲ ὁ ὑπερθετικὸς βαθμός τοῦ ἐπιθέτου ἀγαθὸς, ἐκ τοῦ ἀρείων. Ὁ ἄριστος, ἐξοχώτατος, ὁ τοὺς πάντας ὑπερέχων κατά τὰ ἐξωτερικὰ προτερήματα, ἰδίως δὲ κατά τὴν ῥώμην, ὅθεν ῥωμαλεώτατος, ἀνδρειότατος. (ἄριστος, η, ον, κατά Ἰωάννην Πανταζίδην.)
Τὴν παράστασιν αὐτὴν μέ τὸν ἡλιακὸν δίσκον πού ῥίπτει ἀκτῖνας εἰς τοὺς Φαραώ, ἀλλά καὶ χωριστά, θά τὴν παρατηρήσωμεν ἐκτός τῶν ἐκθεμάτων τῶν διαφόρων Μουσείων καὶ ἐπί τῶν χαρτονομισμάτων τοῦ αἰγυπτιακοῦ κράτους, ἀλλά καὶ εἰς ἅπαντα τὰ εἰσιτήρια τῶν ἀρχαιολογικῶν περιοχῶν, ἅτινα φέρουν κάτωθεν τῶν ἕνδεκα ἀκτίνων τοῦ Ἡλίου τὴν σήμανσιν Ε Α Ο.
Ἡ ἡγεσία τῆς Αἰγύπτου ἦτο Ἑλληνικὴ, ὁ δὲ ἰθαγενής ἀγροτικὸς λαός ἦτο ὑποτεταγμένος εἰς τοὺς Ἕλληνας. Ἡ ἱερογλυφική γραφή ἦτο ἐπινόημα Ἑλλήνων γραμματικῶν, διά νά τὴν ἀντιλαμβάνεται ὁ ἰθαγενής λαός καὶ νά ὑπακούῃ εἰς τοὺς νόμους.Ὁ τότε ἰθαγενής αἰγυπτιακὸς λαός ἦτο ἄγλωσσος σύν τῷ χρόνῳ ἐφθέγγετο μὲν τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν εἰς ἕνα βαθμόν ἀλλά δὲν ἐδύνατο νά ἐννοήσῃ τὴν ἑλληνικὴν ἀλφαβητικὴν γραφήν ἢ δὲν εἶχε τὴν πρόσβασιν εἰς ἐκείνην. Μόνον οἱ Βασιλεῖς (Φαραώ), οἱ ἱερεῖς, οἱ γραμματεῖς, οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ μορφωμένοι Ἕλληνες ἐχρησιμοποίουν τὴν ἑλληνικὴν ἀλφαβητικὴν γραφήν.
Οὕτως ὥστε μέ τὴν ἐπινόησιν τῶν ἱερογλυφικῶν ἀλλά καὶ τοῦ προφορικοῦ αἰγυπτιακοῦ λόγου, ἐδημιουργήθη ἡ λεγομένη φαραωνικὴ γλῶσσα τὴν ὁποίαν ἐδύνατο εὐκόλως νά ὁμιλήσῃ ὁ πρωτόγονος καὶ ἄγλωσσος ἰθαγενής αὐτὸς λαός τῆς ἀρχαίας Αἰγύπτου. Τὰ ἀκούσματα, ἡ λαλιά, ὁ ῥυθμός, ὁ τόνος, ἀλλά καὶ ἡ μελωδία αὐτῆς τῆς λεγομένης γλώσσης, παραπέμπουν εἰς τὸ ἀπώτατον παρελθόν, εἰς τοὺς βρυχηθμούς καὶ εἰς τὰ μουγγανιτά τῶν ζώων.
Ἀναστηλώσω κατωτέρω τινα αἰγυπτιακὰ ὀνόματα χάριν εἰδέναι.
« Ῥᾶ, Φαραώ, Ἀμενεμχάτ, Σενουσέπτ, Ζόσεπ, Ἀμενχοτέπ, Μερερούκ, Τί, Σέτι, Ραμσή, Πτοχοτέπ, Τουτανχαμών, Χατσεπούτ, Νεφερτάρι, Μούτ κ.ἄ. »
Ὅμως παρά τὴν ὕπαρξιν ἐκείνων τῶν δύω γλωσσῶν,(ἑλληνικὸς, ἀλλά καὶ κωδικοποιημένος αἰγυπτιακὸς λόγος ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ), καὶ παρά τὴν ὕπαρξιν τῆς λαϊκῆς ἱερογλυφικῆς γραφῆς,ὁ ἰθαγενής αἰγυπτιακὸς λαός παρέμενεν εἰς τὸ σκότος. Οὐδένα ὄνομα ἐπιστήμονος Αἰγυπτίου εἶνε γνωστὸν, πόσον μᾶλλον καὶ ἐπιστημονικοῦ συγγράμματος. Μέ ἱερογλυφικά δὲν ἀναπτύσσεται γλῶσσα καί πολιτισμός, οὔτε ὑπάρχουν ἐπιστῆμαι καὶ τέχναι, οὔτε θέατρον, οὔτε λογοτεχνία, οὔτε ἀστρονομία, οὔτε ἰατρική, οὔτε βεβαίως μαθηματικὰ, παρά μόνον ἀστρολογία καί παντός εἴδους δεισιδαιμονίαι. Ὁ δὲ λεγόμενος αἰγυπτιακὸς πολιτισμός εἶνε ψευδεπίγραφος καὶ δὲν εἶνε αἰγυπτιακὸς, ἀλλ᾿ εἶνε ἑλληνικὸς.
————————————————————
Νηίθ. Θεά Ἀθηναίη, Ἀθήνη ἢ Ἀθηνᾶ (τῶν Αἰγυπτίων).
Ν Νεφεληγερέταο Τοῦ Νεφεληγερέτη(Διὸς)ἡ κατ᾿
η ἧφι – ἧς εὐθείαν γνησία ᾿δικὴ του θυγάτηρ.
ί ἰθαιγενῇ
θ θυγάτηρ
Ἡ Θεά Ἀθηναίη ἢ Ἀθήνη ἢ Ἀθηνᾶ ἢ Νηίθ, φέρουσα τὴν αἰγίδα τοῦ Διὸς, κατέρχεται εἰς τὴν μάχην. Εἶνε πάνοπλος ἡ δὲ μορφή της εἶνε ἐπιβλητικὴ καὶ προκαλεῖ τὸν φόβον καὶ τὸν τρόμον.
Οὕτω θωρακισμένη περιγράφεται εἰς τοὺς ἑπομένους στίχους τῆς Ἰλιάδος, ἐκ τοῦ Ὀδυσσέως (Ὁμήρου).
ΙΛ. Ε 733 – 742
« Αὐτάρ Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
πέπλον μὲν κατέχευεν ἑανὸν πατρὸς ἐπ᾿ οὔδει,
ποικίλον, ὅν ῥ᾿ αὐτὴ ποιήσατο καὶ κάμε χερσίν·
ἣ δὲ χιτῶν᾿ ἐνδῦσα Διὸς νεφεληγερέταο
τεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήσσετο δακρυόεντα.
ἀμφί δ᾿ ἄρ᾿ ὤμοισιν βάλετ᾿αἰγίδα θυσσανόεσσαν
δεινὴν, ἣν περί μὲν πάντῃ Φόβος ἐστεφάνωται,
ἐν δ᾿ Ἔρις, ἐν δ᾿ Ἀλκή, ἐν δὲ κρυόεσσα Ἰωκή,
ἐν δὲ τε Γοργείη κεφαλὴ δεινοῖο πελώρου,
δεινὴ τε σμερδνὴ τε, Διὸς τέρας αἰγιόχοιο.»
(Ὅμως ἡ Ἀθηναίη, ἡ κόρη τοῦ αἰγιδοφόρου Διὸς,
τὸν λεπτὸν πέπλον μὲν ἐπέῤῥιψε παρά τοῦ πατρὸς τὸ κατώφλιον,
τὸν πλουμιστὸν, ἐκεῖνον αὐτὴ ἐποίησε καὶ ἀπέκαμε μέ τὰς χεῖρας·
καὶ ἐκείνη χιτῶνα ἐνδυθεῖσα τοῦ νεφεληγερέτου Διὸς
μέ τὰ ὅπλα πρός τὸν δακρυόεντα πόλεμον ἐθωρακίσθη.
Καὶ ἔπειτα πέριξ τῶν ὤμων ἔβαλε τὴν θυσσανωτὴν αἰγίδα
τὴν ἐκπληκτικὴν, τὴν ἀπό παντοῦ μάλιστα ὁ Φόβος περιέστεφε,
καὶ ἐντός ἡ Ἔρις, ἐντός καὶ ἡ Ἀλκή, ἐντός καὶ ἡ παγερὴ Ἰωκή,
ἐντός δὲ καὶ ἡ Γοργείη κεφαλή τοῦ τρομεροῦ τέρατος,
φοβερὴ καὶ δεινὴ ἐπίσης, τὸ τέρας τοῦ αἰγιδοφόρου Διὸς.)
Ὁ Πλάτων εἰς τὸν Κριτίαν ἐπιβεβαιώνει τὰ περί μεταφράσεως ἑλληνικῶν ὀνομάτων εἰς τὴν λεγομένην αἰγυπτιακὴν γλῶσσαν. Χρησιμοποιεῖ δὲ, ἐκ τοῦ ῥήματος Μεταφέρω, τὴν μετοχήν τοῦ παρακειμένου τῆς ἐνεργητικῆς φωνῆς, κατά αἰτιατικὴν πληθυντικοῦ ἀριθμοῦ: μετενηνοχότας, τοὺς μεταφέροντας.
Πλάτων. Κριτίας ἢ Ἀτλαντικὸς. 113 a.
« … μή πολλάκις ἀκούοντες Ἑλληνικὰ βαρβάρων ἀνδρῶν ὀνόματα θαυμάζητε· τὸ γάρ αἴτιον αὐτῶν πεύσεσθε. Σόλων, ἅτ᾿ ἐπινοῶν εἰς τὴν αὑτοῦ ποίησιν καταχρήσασθαι τῷ λόγῳ, διαπυνθανόμενος τὴν τῶν ὀνομάτων δύναμιν, ηὗρεν τοὺς τε Αἰγυπτίους τοὺς πρώτους ἐκείνους αὐτὰ γραψαμένους εἰς τὴν αὑτῶν φωνήν μετενηνοχότας, αὐτὸς τε αὖ πάλιν ἑκάστου τὴν διάνοιαν ὀνόματος ἀναλαμβάνων εἰς τὴν ἡμετέραν ἄγων φωνήν ἀπεγράφετο· καὶ ταῦτά γε δὴ τὰ γράμματα παρά τῷ πάππῳ τ᾿ ἦν καὶ ἔτ᾿ ἐστὶν παρ᾿ ἐμοὶ νῦν, διαμεμελέτηταί τε ὑπ᾿ ἐμοῦ παιδὸς ὄντος. Ἄν οὖν ἀκούητε τοιαῦτα οἷα καὶ τῇδε ὀνόματα, μηδὲν ὑμῖν ἔστω θαῦμα· τὸ γάρ αἴτιον αὐτῶν ἔχετε. ……………….. »
( πολλὰς φοράς ἀκούοντες βαρβάρων ἀνδρῶν Ἑλληνικὰ ὀνόματα μή
θαυμάζητε· διότι τὸ αἴτιον αὐτῶν θά μάθετε. Ὅπως ὁ Σόλων, ἐπινοῶν διά τὴν αὑτοῦ ποίησιν νά μεταχειρίζηται αὐτὸν τὸν λόγον, διαπληροφορούμενος τῶν ὀνομάτων τὴν σημασίαν, ηὗρε καὶ τοὺς Αἰγυπτίους ἐκείνους τοὺς γράψαντας πρώτους αὐτὰ εἰς τὴν αὑτῶν φωνήν μεταφέροντας, οὕτως αὐτὸς ἀφ᾿ ἑτέρου πάλιν ἑκάστου ὀνόματος τὸ νόημα ἀναλαμβάνων τό κατέγραφε φέρων εἰς τὴν ἡμετέραν φωνήν· ἤδη καὶ αὐτὰ μάλιστα τὰ γράμματα παρά τοῦ πάππου μου ἦσαν καὶ εἶνε προσέτι πλησίον μου τώρα, καὶ ὑπ᾿ ἐμοῦ ἔχουν μελετηθῇ παιδὸς ὄντος. Ἄν ἑπομένως ἀκούητε ὡσάν αὐτὰ ἐνταῦθα ὀνόματα, δι᾿ ἐσᾶς νά μή εἶνε θαῦμα· διότι τὸ αἴτιον αὐτῶν γνωρίζεται. ……………….. )
Αὐτὰ ἔκαμνον οἱ τότε Αἰγύπτιοι γραμματικοὶ, ἀντέγραφον ὅλα τὰ ἑλληνικὰ ὀνόματα εἰς τὴν λεγομένην αἰγυπτιακὴν γλῶσσαν μέ κώδικα. Ἄν εἴχομεν εἰς τὴν διάθεσίν μας τὰ χειρόγραφα τοῦ Σόλωνος αὐτὸ βεβαίως καὶ νά ἴδωμεν. Εὐτυχῶς πού ὁ Πλάτων διέσωσε τὴν ὀρθογραφίαν τοῦ ὀνόματος Νηίθ τῆς Θεᾶς Ἀθηναίης. Οὕτω γνωρίζομεν πώς ἡ Ἀθηναίη εἶνε ἡ ἀγαπητὴ τοῦ Διὸς θυγάτηρ ἡ ἰθαιγενής (ἰθύς + γένος), ἤτοι: ἰθαγενής,κατ᾿εὐθεῖαν,γνησίως ᾿δική του θυγάτηρ, ἄνευ μητρὸς, ἀμήτωρ,(μή ἔχουσα μητέρα, μή οὖσα μήτηρ.)
Πλάτων. Τίμαιος ἢ περί φύσεως. 21 e.
« Ἔστιν τις κατ᾿ Αἴγυπτον, ἦ δ᾿ ὅς, ἐν τῷ Δέλτα, περί ὃν κατά κορυφήν σχίζεται τὸ τοῦ Νείλου ῥεῦμα Σαϊτικὸς ἐπικαλούμενος νομός, τούτου δὲ τοῦ νομοῦ μεγίστη πόλις Σάις – ὅθεν δὴ καὶ Ἄμασις ἦν ὁ βασιλεύς – οἷς τῆς πόλεως θεός ἀρχηγός τίς ἐστι Αἰγυπτιστὶ μὲν τοὔνομα Νηίθ, Ἑλληνιστὶ δὲ ὡς ὁ ἐκείνων λόγος, Ἀθηνᾶ· μάλα δὲ φιλαθήναιοι καὶ τινα τρόπον οἰκεῖοι τῶνδ᾿ εἶναί φασιν. »
( Εἶνε κἄποιος εἰς τὴν Αἴγυπτον, βέβαια καὶ αὐτὸς, ἐντός τοῦ Δέλτα, περί αὐτὸν χωρίζεται πρός τὴν κορυφήν τὸ ῥεῦμα τοῦ Νείλου Σαϊτικὸς λεγόμενος νομός, τούτου δὲ τοῦ νομοῦ μεγίστη πόλις ἡ Σάις – ἀπ᾿ ὅπου μάλιστα ἦτο καὶ ὁ βασιλεύς Ἄμασις – εἰς ἐκείνους εἶνε κἄποιος Θεός ἀρχηγός, Αἰγυπτιστὶ μὲν Νηίθ τὸ ὄνομα, Ἑλληνιστὶ δὲ, ὅπως ὁ λόγος ἐκείνων, Ἀθήνη·
περισσῶς ὅμως φιλαθήναιοι καὶ οἰκεῖοι κατά τινα τρόπον πρός αὐτοὺς ἰσχυρίζονται νά εἶνε.)
Εἶνε καιρός λοιπόν, οἱ ἱστορικοὶ, νά ἀναθεωρήσουν τὰ ὅσα ἀνιστόρητα διδάσκουν περί Αἰγύπτου!!.